دور،
اما نه دورتر از من به من تویی.
سرتاسر دیار خاک جز یک قدم از آن توست،
آن یک قدم
منم.
سرتاسر وجود من جز یک وجب از آن توست،
آن یک وجب
دلم.
سرتاسر دلم، جز یک غمم، از آن توست،
آن یک غمم
دوری ز تو.
دور،
اما نه دورتر از من به من تویی.
دشت‌هایی هست هنوز،
که در آن آدمیان قوتشان را از زمین می‌گیرند.
این نیست که آسمان هر جا همین رنگ است.
من اگر بر دروازه‌ها می‌کوبم،
از سر عصیان نیست،
عین ایمان است.
ایمان به آدمیانی که هنوز،
نان‌شان را از زمین می‌گیرند.
Imagine Sputnik as an interstellar spacecraft, built by some genius, and it is discovering the universe with a built-in artificial intelligence that is designed to make sense out of the universe. Sputnik brain is bombardment by massive raw data it receives from various measuring devices it is equipped with. It would be an interesting question of whether it would eventually be able to make sense. What are the necessary conditions for that? And what that sense would look like? Would it be some sort of consciousness? I hypothesize that it would. It would finally make sense of giggling input signals to a sort of inner consciousness of the universe. It would develop sorts of senses like seeing and hearing that somehow brought meaning to those meaningless signals. Wish I could tell the story of Sputnik…
آیا هرگز چیزی تغییر خواهد کرد؟
باران به گیسوان تو آویخت،
فرورفت و دریا شد.
خاک در کمرگاه تو پیچید
بالا رفت و بر باد شد.
من اما آیا راه خود خواهم بافت
از میان این تپه‌های برنز؟
خدا در لبه‌های کهکشان آرامیده است
و با هر طپش ستاره‌ها دورتر می‌رود.
بهشت ما حساب پیچیده و رمزآلودیست
یک نفر از میان ما
روزی آنرا خواهد یافت.
آهوبانويِ كلات و هفت آبادي ديگر
بر مركبي از فولاد
شانه‌هاي كوير را خنج مي‌زند.
كودكان ده‌نشين
از شوق گوشواره‌هاي طلاييش
رويا مي‌بينند
و مادران خسته
به آواز خلخالهايش مي‌گريند.
مردان ده
به اميد راهي كه او بنمايد
سفرهاي دور آغاز مي‌كنند.
و حراميان از درخشش سينه‌هاي سيمينش
بر خود مي‌لرزند.
اما هيچكس نمي‌شنود
نه!
نمي‌شنود
صداي آن وسوسه‌ي شومي را
كه هر شب
در انتهاي چاه قنات
بر دل سنگي مردي پست تيز مي‌شود.
آنها هفت تن بودند
سندباد و همراهانش
هفت تن از آدميزادگان پاك
چون هفت روز هفته
كه در هفتمين سفر
شراع كشيدند
از براي يافتن خوشبختي.
بر عرشه‌ي اميد
در افق‌هاي دور
آنها خوشبختي را مي‌ديدند
چون جزيره‌ي زيباي گرمسيري
در هاله‌اي از مه.
در رويايشان
دختران گرم‌خوي عريان
دردها و رنج‌هاي بديهي انسان را
از پيكر زخم‌خورده مي‌شويند
با اكسير خوشبختي
و جواني جاويد
و شادي‌هاي بي‌پايان
و مرهم دردهاي آشكار و پنهان
كه از چشمه‌هاي بلند فرادست آورده‌اند.
بر عرشه‌ي اميد
آنها پارو مي‌كشند
در اقيانوسي از درد و رنج
بي آنكه حتي يك دم چشم بردارند
از تيغه‌ي آرامش بخش افق
و آن خط پاياني كه پايان رنج‌هاست.
افسوس
ساليان زيادي بايد، هنوز
تا انسان بداند
كه زمين گرد است.
An intelligent agent builds an internal model of the world. This model is actually a calculation much similar to computer simulation which is continuously being updated based on input signals. We say an object exists if the calculations reveal a meaningful and consistence behavior that we rather associate to that object. Such object will acquire an internal task-oriented functional representation much like computer icons. This will constitute our perception of the world. Intelligence is a measure of complexity and efficiency of such calculation. Conscious experience is the continuous act of calculation and synchronization of the internal model and the external world. Free will is the capability of manipulating the independent parameters of the internal model.
اگر تمام روز به دیوار نگاه کند، چیزی را از دست نداده است. یا به شاخه‌های این درخت خرمالو در باغچه. تجربه‌ی شدن، گرانبهاترین دستاورد ماست. تجربه‌ی داستانی که گفته می‌شود. شدن بکار افتادن زبان است در قصه‌گویی. وقتی قصه‌ای گفته می‌شود، سزاوارترین کار گوش سپردن است
ذهن ما می‌خواهد قصه‌ی خود را بسازد. زبان ما می‌خواهد داستان خود را بازگو کند. این افکاری که به ذهنش می‌آیند و هر لحظه مشوش‌ش میکنند، آنها می‌خواهند قصه‌ی جدیدی بسازند. این از غرور و سرکشی است. این فعل شیطان است. نقش ما داستان‌سرایی نبوده است. توحید اعتقاد به داستان واحد است. قصه‌ای که خدای احد و واحد قرار است که بگوید. طغیان و سرکشی ما از اینجا آغاز می‌شود. دنیایی که در آن هر کس قصه‌ی خودش را بگوید، جهنمی‌ست. ما قصه‌ی بهشت را در هیاهوی هزاران هزار قصهِ‌ی بی‌ربط گم کردیم.
On this video «https://www.youtube.com/watch?v=7Ez3RNRk0VY», Robert anxiously asks:
«What is the residue, that after you have created the functions somewhere else [on computers], you should add it to have a biological consciousness, beyond a zombie program.»
What’s that Qualia that David Chalmers takes it as the hard problem? The qualia of feeling colors, tastes and totality of the experience we experience. Max may say that, any sufficiently sophisticated system, will have such a thing as a Qualia Feeling whilst is processing information. That seems logical but I shall say:
The Qualia is the experience of only a special set of programs or information processing agents. I call them authors. I mean that systems with some kind of authorative characteristics. These agents have the unique property of owning a special model of their environment, the outside world. They have this capability of simulating the outside world within themselves. They are able to hallucinate their perception of the outer world. Kubrick’s AI is partially right when it targets at machines that dream when it wants to bring life to them. The difference between a fully functional driver and a human is that the latter has a dream. I mean a real dream. That dream that our narrative part is telling us all over our life. Yes that’s this story telling feature of us that makes us, us.
The whole world is this stage. A big story is being told. In order to enjoy this story you should have some capabilities. Not anyone can enjoy a complicated story. There may be very different attitudes toward the same story, some one finds it gloomy while others find it jubilant. To enjoy a story you should be equipped with appropriate apparatus to experience it. To enjoy a movie you should have the player device. Despite that in case of experiencing the world, this apparatus is far more complicated. And not only much more complicated quantitatively, but also with indispensable new elements. It’s a sort of authoring ingredient that should be present. A player that have some authoring power over the story. I believe it’s a sort of creativity. I mean you should be able to create a world in order to experience one. When you read a novel you should be able to replicate the scenes and characters to experience the story. You should be able to create the world and atmosphere of it. How much you are capable of imagining this world or the writer is capable to help you determines the quality of your experience.
In order to feel the world you should be able to create one. Although your world depends on the story and is limited by the words being said, it is completely a unique world created by you. I believe existence is a story being told. Somehow the story has constrained to obey the known laws of physics and be mathematically consistent. Any sentient agent is a god. Our vivid experience is the feeling of creation. And are feeling of free will and being volitional is just because we are gods. And that is the ingredient that should be controversially added to machines if one is to make a strong artificial intelligence. This experience is the purpose and also the meaning of life. We will build machines that would drive or mimic any function that humans do, but I still wonder if we will finally create such an authoring gods.
https://www.ted.com/talks/anil_seth_how_your_brain_hallucinates_your_conscious_reality
Babak Mahmoudi 